Zjednoczona Europa - twór polityczny, który powstał w wyniku wzrostu tendencji zjednoczeniowych w Unii Europejskiej. Początek ogólnoeuropejskiego Ruchu Na Rzecz Jedności miał miejsce w latach trzydziestych XXI, kiedy było jasne, że działania rządów państw Unii spowolniają rozwój Starego Kontynentu, a one same nie są w stanie skupić się na ścisłej współpracy w takich dziedzinach jak Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa. Sformowane w roku 2006 Europejskie Siły Szybkiego Reagowania były nieliczne a ich uzbrojenie pozostawiało wiele do życzenia. Ich rola ograniczała się do interwencji w Afryce, której duża część stała się strefą wpływów Europy. Narodowe parlamenty i gabinety zazdrośnie strzegły prerogatyw w tej wąskiej grupie spraw, które pozostały jeszcze w ich mocy. Słabość Europy poczęła przejawiać się w strategicznej dziedzinie, jaką na początku XXI wieku stały się technologie kosmiczne. Jednym z powodów takiej sytuacji było nie dofinansowanie Europejskiej Agencji Kosmicznej, która oficjalnie nie była instytucją unijną. Kolejnym problemem było marnotrawstwo środków przeznaczanych w poszczególnych krajach członkowskich na badania naukowe i wojskowe. Pod koniec XX wieku zadeklarowano powstanie Europejskiej Agencji Uzbrojenia, lecz instytucja ta istniała praktycznie tylko na papierze. Europa coraz bardziej zostawała w tyle za Stanami Zjednoczonymi, łączącymi swe siły Australią i Kanadą, odzyskującą siły Rosją, czy nawet Chinami.

Początkiem europejskiej odnowy, był pozorny koniec kariery politycznej Wysokiego Przedstawiciela ds. WPZiB, Holendra Willema Belkelende. Powodem opuszczenia przez Holendra władz Unii były jego nazbyt śmiałe pomysły integracyjne, między innymi wzmocnienia europejskiej armii i przyznania Unii prawa do pobierania podatków. Zamierzeniom ambitnego polityka przeszkodzili zgromadzeni w Radzie Europejskiej przywódcy państw członkowskich, szczególnie Francji i Wielkiej Brytanii.
Tuż po odejściu z Komisji Europejskiej w 2031 roku Belkelende założył komitet założycielski Ruchu Na Rzecz Jedności, organizacja, która w krótkim czasie stałą się alternatywą dla nazbyt konserwatywnych, starych partii. Ruch odniósł zdecydowane zwycięstwo w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2039 r. i w kolejnych wyborach do parlamentów krajowych. Opanowanie władz poszczególnych państw członkowskich było niezbędne do wprowadzenia tak koniecznych reform, gdyż Parlament Europejski nie posiadał wystarczającej władzy. Kolejne wybory w 2044 r. przyniosły systemowe rozwiązania, które przekształciły Unię Europejską w Zjednoczoną Europę. Stało się to za sprawą decyzji podjętych na II Konwencie Europejskim, zwołanym w 2043 r. przez przywódców państw należących do Ruchu Na Rzecz Jedności.
W toku obrad konwentu, do konstytucji europejskiej uchwalonej w 2004 roku, wprowadzono liczne zmiany w wyniku których Prezydent Zjednoczonej Europy uzyskał wreszcie prawo do prowadzenia polityki zagranicznej, obronnej czy wreszcie nakładania podatków. W ten sposób państwa członkowskie straciły ostatnie prerogatywy dawnego państwa narodowego, składając swe wolności na ołtarzu Wspólnej Europy. Oczywiście pierwszym prezydentem Zjednoczonej Europy został przywódca Ruchu Willem Belkelende. W ten sposób rozpoczął się nowy rozdział w historii Starego Świata. Europa stawała się już nie tylko mocarstwem gospodarczym o nieskoordynowanej polityce zagranicznej, a także potęgą polityczną. Wojny, które wybuchały w ciągu następonych stuleci, nie przeszkodziły w powstawaniu Zjednoczonej Europy. W XXVI wieku, ZE wchłonęła wszystkie dawne państwa europejskie.

Obecnie Zjednoczona Europa jest niekwestionowaną potęgą gospodarczą, z którą mogą się równać tylko USA i Konfederacja Kanadyjska. Pomimo przewagi USA w liczbie zajętych i skolonizowanych światów europejscy przywódcy mają dobre samopoczucie, gdyż u zarania europejskiej wizji kolonizacji kosmosu, położono nacisk na jakość a nie ilość.
Stąd procesy terraformingu być może są bardziej długotrwałe niż na planetach amerykańskich, kanadyjskich, australijskich czy korporacyjnych, ale efekty inżynierii genetycznej zdecydowanie lepsze.
Generalnie Europa przykłada wielką wagę do jakości życia swych obywateli, co coraz rzadziej jest celem działania rządów innych państw a już w szczególności korporacji, w przypadku których celem jest zysk, a nie dobro pracowników.

W chwili obecnej najsilniejszą partią polityczną w Parlamencie Europejskim jest Partia Europejska, będąca spadkobierczynią Ruchu Na Rzecz Jedności, inne silne frakcje to Europejska Partia Konserwatywna i Zieloni. Partia Socjalistyczna praktycznie przestała się liczyć po tym, jak jej nieudolne rządy doprowadziły w połowie XXII wieku do głębokiego kryzysu gospodarczego. W konsekwencji chwilowej słabości Europy, USA i Kanada-Australia zdołały zająć większą liczbę światów niż Europejczycy.
Konsekwencji osłabienia Zjednoczonej Europy są widoczne do tej pory na mapie znanego wszechświata.

Najważniejsze Instytucje Zjednoczonej Europy:

Prezydent Zjednoczonej Europy - prezydent stoi na czele Komisji Europejskiej, czyli europejskiego rządu. Kadencja prezydenta jak i całej komisji trwa 5 lat. Prezydent jest zazwyczaj liderem najsilniejszej partii politycznej w Parlamencie Europejskim. Posiada on szerokie prerogatywy zarówno w zakresie polityki wewnętrznej jak i zewnętrznej. Prezydent wyznacza główne kierunki w polityce europejskiej, oczywiście jego pozycja jest silna tylko wtedy, kiedy posiada realne poparcie w Parlamencie. W chwili obecnej prezydentem Zjednoczonej Europy jest Włoch Alessandro Visconti.

Wysoki Przedstawiciel ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa - druga po prezydencie osoba w Komisji Europejskiej. Jak wskazuje sam tytuł, główne obszary działalności polityka piastującego to stanowisko to: obronność i sprawy zagraniczne. Z racji połączenia tych dwóch pól aktywności w jednym urzędzie w komisji nie istnieją stanowiska komisarzy obrony czy spraw zagranicznych. W razie śmierci prezydenta, Wysoki Przedstawiciel Zjednoczonej Europy, zastępuje go i wypełnia obowiązki głowy państwa do zakończenia kadencji prezydenckiej. Funkcje tę sprawuje Polak Mikołaj Ossowski

Komisja Europejska - europejski rząd na czele którego stoi prezydent, funkcje wice prezydenta pełni Wysoki Przedstawiciel. W skład Komisji, której kadencja trwa 5 lat wchodzi kilkunastu ministrów noszących tytuł Komisarza. Najważniejsi komisarze odpowiadają za: finanse i gospodarkę, eksplorację kosmosu i badania naukowe, rolnictwo i rybołóstwo, sprawy wewnętrzne i sprawiedliwość, politykę konkurencji, handel i zdrowie. Politycy odpowiedzialni za te resorty, tworzą wraz z Prezydentem i Wysokim Przedstawicielem ścisły rząd Zjednoczonej Europy.

Parlament Europejski - dwuizbowe ciało w skład którego wchodzi Izba Posłów, czyli ważniejsza izba niższa i Rada Europejska, skupiająca delegacje reprezentujące rządy państw członkowskich. Rada ma rolę doradczą, nie może niweczyć decyzji podjętych w izbie niższej, a jednie za pomocą weta odraczającego odsyłać dany projekt do ponownego rozpatrzenia wraz z załączonymi poprawkami. Kadencja obu izb wynosi 5 lat. W Izbie Posłów zasiada 1200 deputowanych, podczas gdy w izbie wyższej jedynie 350 osób. Parlament jest głównym ciałem legislacyjnym Zjednoczonej Europy. Na czele każdej izby stoi przewodniczący. Szczególnie ważną rolę odgrywa urząd przewodniczącego Izby Posłów, bowiem to on organizuje prace parlamentu i decyduje o kolejności rozpatrywania projektów. Obecnie przewodniczącym izby niższej jest Niemiec Kurt Hirschberg

Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego - jedna z najstarszych instytucji wspólnej Europy, powstała w 1975 roku w ramach Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w celu wyrównywania różnic w poziomie życia między najbiedniejszymi i najbogatszymi regionami EWG. Obecnie, kiedy na kontynencie Europejskim osiągnął już swe podstawowe cele (stało się to w XXI wieku), zajmuje się głównie kolonizacją planet należących do Zjednoczonej Europy i ich rozwojem. Przewodniczący funduszu ściśle współpracuje i podlega komisarzowi ds. eksploracji kosmosu i badań naukowych. Szefem Funduszu jest Ukrainiec Jewhen Szeptyćkij.

Biuro Policji Europejskiej - Europol - początkowo instytucja zajmująca się wymianą informacji pomiędzy policjami państw członkowskich, obecnie pełni typowe zadania policyjne. Stało się to za sprawą wchłonięcia przez Europol policji narodowych, które stały się integralną częścią Biura (nie uległy jednak oficjalnemu rozwiązaniu). Szefem Europolu jest Francuz Michael Davignon

Trybunał Sprawiedliwości - najwyższa instytucja sądownicza ZE. Początkowo osoby fizyczne nie miały prawa wnosić spraw przed oblicze tego sądu, zmieniło się to wraz z zastąpieniem Unii Europejskiej przez Zjednoczoną Europę w 2044 r. Jednak aby sprawa była rozpatrywana przez Trybunał, musi być ona najwyższej wagi i być już rozpatrywaną w sądach krajowych.

Stosunki narodowościowe w Zjednoczonej Europie

Już w drugiej połowie XXI wieku większość Europejczyków była dwujęzyczna (język narodowy i angielski). W wyniku ciągłych kontaktów przedstawicieli różnych europejskich narodów (praca, nauka, podróże), jak i wdrożonym z powodzeniem programów edukacyjnych, obecni Europejczycy stanowią zgodną grupę, z sukcesem kształtującą swoje losy w ramach Zjednoczonej Europy. Oczywiście na początku procesu integracji trudno było wyobrazić Francuzowi czy Brytyjczykowi, że kiedyś przyjdzie mu zrezygnować z narodowej polityki zagranicznej czy własnej waluty. Z czasem jednak wyzwania nowoczesnego świata, takie jak globalizacja, czy olbrzymia potęga Stanów Zjednoczonych, zmusiły Europejczyków do podjęcia ścisłej integracji, czego wyrazem był Ruch Na Rzecz Jedności i osoba Willema Belkelendego. W XXVI wieku Europa boryka się z takim problemami jak zanik języków narodowych na rzecz euro-angielskiego, czy wracającej do łask łaciny (szczególnie w klasach wyższych).

Euro-angielski - język, który powstał w wyniku coraz powszedniejszego w XXI wieku języka angielskiego. Na przestrzeni wieków klasyczny dla początku XXI wieku angielski został wzbogacony przez liczne zwroty i formy gramatyczne znane z innych języków europejskich, przede wszystkim francuskiego, niemieckiego, hiszpańskiego, włoskiego czy polskiego. Oczywiście na terenach poszczególnych krajów (które stanowią teraz właściwie prowincje czy stany) euro-angielski bogatszy jest o formy pochodzące z języka danego kraju, np. we Włoszech więcej będzie zwrotów pochodzących z włoskiego itd.

Stosunki zewnętrzne Zjednoczonej Europy

Tradycyjnym sojusznikiem Europy są USA oraz Konfederacja Kanadyjska, ZE utrzymuje również dobre stosunki z Rosją. Jednak zgodnie ze starym porzekadłem: "nie wszystko złoto co się świeci", stosunki z Ameryką są coraz bardziej napięte, a rywalizacja zapoczątkowana w XX wieku trwa nadal i nabiera morderczego tępa. Partie rządzące Europą często wykorzystują tradycyjny wśród Europejczyków antyamerykanizm, nie jest to jednak uczucie tożsame dla wszystkich mieszkańców Starego Świata. Narody tradycyjnie przychylne Ameryce takie jak Brytyjczycy, Polacy czy Włosi zazwyczaj równoważą niechęć potomków Niemców czy Francuzów. Wreszcie coraz bardziej postępująca unifikacja narodów Europy prowadzi do powstawania nowych postaw wobec odwiecznego konkurenta. Najmłodsze pokolenia Europejczyków podchodzą do tej rywalizacji bez większych emocji, pragnąc jedynie prześcignięcia konkurenta i zdobycia prymatu. Obecnie stosunki między USA a ZE są napięte, choć oficjalnie rządy obu krajów zaprzeczają, jakoby doszło do kilku potyczek na pograniczu... Faktem jest, że Europejczycy nie są lubiani w USA, to tam ukuto pogardliwe określenie, które stało również się popularne wśród pracowników korporacji: Eurosi. USA bardzo często wspierają korporacje w handlowych starciach z Komisją Europejską , co jest przyczyną rosnących wzajemnych uprzedzeń. Co więcej ZE przywiązuje ogromne znaczenie do poszanowania praw człowieka, oskarżając USA o ich łamanie, poprzez ciągłe stosowanie kary śmierci, która w Europie traktowana jest jako wyraz barbarzyństwa i prowincjonalnego myślenia o sprawiedliwości. Z drugiej strony ZE dopuszcza aborcje na życzenie czy eutanazję, co spotyka się piętnowaniem z drugiej strony.

Religia w Zjednoczonej Europie

Tradycyjnie w Zjednoczonej Europie panuje rozdział kościoła od państwa. Wszelkie próby nacisku jakichkolwiek organizacji kościelnych na władze są niemile widziane i traktowane jako coś niestosownego. Należy jednak pamiętać, że pomimo setek lat integracji podejście różnych narodów do religii jest różne. O ile Niemcy, Francuzi czy Skandynawowie są w większości ateistami, to na przykład Polacy, Hiszpanie czy Włosi ciągle przywiązują duża wagę do duchowej strony ludzkiego życia. W tym miejscu należy wymienić najpopularniejsze europejskie wyznania:

Kościół Rzymsko-Katolicki (również Grecko-Katolicki) - najstarsza organizacja kościelna w Europie, liczy sobie ponad 2500 tys. lat. Zmiana stylu życia mieszkańców Europy pod koniec XX i na początku XXI wieku wymusiła liczne reformy kościoła. Przede wszystkim zniesiono celibat i podejście do antykoncepcji, głosząc jednocześnie, że przeznaczeniem ludzkości, zgodnym z wolą Boga, jest kolonizacja kosmosu. Kapłaństwo kobiet jest obecnie czymś powszechnym. Kościół zmienił radykalnie podejście do kwestii seksualności, przyznając, że człowiek chcący realizować zamierzenia Boga, nie może podchodzić ze wstydliwością do żadnego wymiaru ludzkiego życia. Kolejną kwestią była demokratyzacja kościoła, między innymi poprzez wprowadzenie wybieralności biskupów przez wiernych. Papież nadal jest wybierany przez konklawe, jednak obecnie przyjęło ono formę zgromadzenia narodowego, obradującego jawnie, zachowując jednak niezwykle wysoką kulturę debaty. Głowa Kościoła wybierana jest bezwzględną większością głosów kardynalskich.

Kalifat Europejski - Islam jest drugą pod względem popularności religią w Europie, po pierwsze za sprawą obywateli pochodzenia arabskiego (Bliski Wschód stanowi de facto europejski protektorat), jak i ze względu na Turcję która w 2016 r. stała się członkiem Unii Europejskiej. Biurokratyczne procedury stosowane w danej Unii i do pewnego stopnia w ZE doprowadziły do powstania pierwszej hierarchicznej, od czasów upadku kalifatu tureckiego, organizacji kościelnej w świecie muzułmańskim. Siedziba Kalifatu mieści się na południu Francji w Marsylii. Doktryna Kalifatu Europejskiego różnie się w stosunku do islamu wyznawanego w Arabii czy Afryce. Ze względu na politykę równouprawnienia kobiety pozycją nie ustępują europejskim muzułmanom płci męskiej. Co więcej na terytorium ZE kobiety mogą pełnić funkcje religijne, gdzie indziej zastrzeżone dla mężczyzn. Sytuacja taka byłaby nie do pomyślenia np. w Arabii.

Religie pogańskie - szczególnie popularne na terenie Wysp Brytyjskich, gdzie kościół anglikański jak i inne kościoły protestanckie utraciły niemal całkowicie swe znaczenie. We Wielkiej Brytanii szczególnie popularny jest kult przyrody, oparty na wielbieniu słońca. Centrum tego kultu jest angielskie Stonehage, a druidowie coraz częściej zajmują miejsca w Izbie Lordów do tej pory zastrzeżone dla biskupów anglikańskich. Religia Słońca jest odpowiedzialna za niezwykła popularność partii Zielonych na Wyspach. Z tendencji tej wyłamuje się tradycyjnie katolicka Irlandia. W Szkocji natomiast odrodził się pochodzący jeszcze z barbarzyńskich czasów kult wilka, podobnie jak w Anglii kapłanami tego kultu są Druidowie. Religia ta podkreśla związki człowieka ze światem przyrody, negując dewastację środowiska naturalnego.

Kościół Prawosławny - jego wpływy są silne na Białorusi, Ukrainie i w Grecji. Szczególnie w tych dwóch państwach do doktryny kościelnej przeniknęły różne słowiańskie obyczaje ludowe, takie jak np. Noc Kupały. Obecnie jest to jak najbardziej chwalona tradycja kładąca nacisk na potrzebę prokreacji i kult witalności. Fakt ten może wydawać się dziwny a nawet przepełniać czytelnika z początku XXI wieku zgrozą, jednak jego spojrzenie byłoby inne, gdyby wiedział, że w połowie XXI wieku ponad połowa Europejczyków przekroczyła 65 rok życia! Sytuacja ta doprowadziła do katastrofy demograficznej, której zwalczanie pochłonęło miliardy euro.

Kościoły Protestanckie - wpływy protestantyzmu radykalnie zmalały, przede wszystkim ze względu na niemal całkowitą laicyzacje narodów tradycyjnie protestanckich ( północne Niemcy, protestancka część Szwajcarii, Skandynawia) Obecnie liczba praktykujących protestantów wszystkich odłamów nie przekracza 10 mln.